از نظر من این اردو یک قدم کوچک بود. خیلی بیشتر از این‏ها باید از این کارها انجام داد تا شاید نتیجه‏هایی که به چشم بیاید از آن بگیریم.

به هر حال این اردو به عنوان یک گام کوچک، از آرزوهای من بود. البته سهم آقایانش مانده که امیدوارم کسی به فکر آن هم باشد.

از 5  سال پیش که شروع به نوشتن وبلاگ کردم همیشه دلم می‏خواست تعداد زیادی وبلاگ‏نویس مذهبی با اطلاعات قوی و وبلاگ‏های موفق و جذاب داشته باشیم و بعد از مدتی احساس کردم بهتر است در این زمینه تلاش کنم و دفتر توسعه بعد از چهار سال نتیجه همان احساس بود که رفقای دیگری هم در آن شریک بودند.

در مورد این که برای اردو چه برنامه‏ریزی‏هایی شد و چه کارهایی و چه زحمت‏هایی و ... دوستان به اندازه کافی نوشتند.  اما شاید برای عده‏ای سخت باشد باور کنند کسی کاری را برای خدا انجام دهد؛ نسبت به امر مهمی دغدغه داشته باشد و بدون چشم‏داشت برای آن زحمت بکشد.

با چنین نگاهی، نسبت به کل قضیه و امتیازات یا نقص‏هایش طور دیگری برخورد خواهیم کرد.

همچنین کسانی که برای این برنامه دعوت شده بودند باید متوجه باشند که چه مسئولیتی دارند. امیدوارم حرف‏های اساتید مختلف باعث شده باشد حداقل تلنگری به تصمیم، انگیزه، نگرش و روحیه‏شان خورده باشد. مسیر و روش‏شان را بازبینی کرده باشند و  از این به بعد وبلاگ‏نویس و به خصوص انسان متفاوتی باشند.

من فکر می‏کنم وبلاگ‏نویسی ما آفت‏هایی گرفته که خیلی خطرناک هستند. شاید باعث نابودی و محو آن نشوند، اما ماهیت‏اش را عوض می‏کنند. عناوینی مثل نیت خالص، امید و پشتکار، حق‏طلبی و حق‏بینی و ... چیزهایی هستند که مثل دنیای واقعی، در فضای به ظاهر مجازی وبلاگ هم مطرح هستند.

هر شبی که ساعت‏ها به خواندن وبلاگ‏ها ( و صد البته ننوشتن شب نوشت!) می‏گذرد، از دیدن نوشته‏ها و از نگاهی دیگر: رفتارهای بعضی افراد، گاهی آه از نهادم بر می‏آید.

کاش از خدا بترسیم، به خدا امیدوار باشیم، برای خدا بنویسیم و به خدا دعوت کنیم.